Neapol mojej mamy urodzinowy
0
Comments
Do trzech razy sztuka, mówią. Mi z Neapolem
wystarczyło drugie podejście – żeby się zakochać i przepaść bez reszty.
Pierwszy raz w Neapolu byłyśmy z Klaudynką dwa lata temu. Nie wiem czy to nasze humory, czy ta sierpniowa, upalna pogoda, ale nie
polubiliśmy się z Neapolem. Wtedy miasto wydawało mi się szare, kompletnie
brzydkie, a do tego za nic w świecie nie mogłyśmy trafić na otwarte knajpy (w
Neapolu BARDZO SERIO traktują tą całą sjestę).
Teraz byłam już lepiej przygotowana, poza tym były
to urodziny mojej Mamci - wszystko musiało pójść zgodnie z planem! A plan na te
kilka dni był prosty: spróbować najlepszej pizzy w Neapolu, wypić dużo Aperola,
trochę pochodzić i zobaczyć wybrzeże Amalfitańskie.
Powiem Wam, że wykonanie planu przerosło moje
oczekiwania. Które przecież nie były znów takie wysokie, biorąc pod uwagę
ostatni raz w Neapolu.
Na sam początek, najważniejsze: pizza. Tym razem postanowiłam zrobić dobry research i iść tam,
gdzie dają najlepszą pizzę. Najlepsza pizza w Neapolu to według wszystkich tripadvisorów i innych to: L'Antica Pizzeria da Michele - i dla mnie niezaprzeczalnie jest to najlepsza neapolitańska pizza. Podchodziłam
sceptycznie - wiecie, tyle pozytywnych opinii, jakiś szał w ogóle, co to będzie? Ale
ustawiłyśmy się pokornie w tej długiej kolejce, dostałyśmy numerek, czekałyśmy
dwie godziny (w ciągu których nauczyłam się liczyć po włosku - tylko gdzie to
nasze sessantadue!) i wreszcie
weszłyśmy.
Jak zachować się w L'Antica Pizzeria da Michele? Nie
ma tam menu, a do wyboru są dwie pizze: Marinara i Margheritta. Na pizzę trzeba
jeszcze chwilę poczekać, ale kiedy wreszcie ją dostaniecie - poezja. Nie jadłam
nigdy tak słodkich pomidorów i tak niesamowitej mozzarelli. Musicie. Tam. Iść!
Dużo dobrego przeczytałam też o pizzy Sorbillo - ale kurde, wiecie że to nie było to? Ciasto było
dziwne, pomidory niesłodkie. Może to już rozpieszczenie tą najlepszą pizzą, ale
ta nam średnio smakowała. Jak na standardy neapolitańskie, of kors. Oprócz tego byłyśmy jeszcze w kilku randomowych
pizzeriach - i muszę wam powiedzieć, każda daje radę. Naprawdę. Tęsknię za tym
smakiem przeokrutnie!
Dobra, teraz, kiedy kwestia najważniejsza już
załatwiona, można przejść dalej: do absolutnie magicznego wybrzeża Amalfi. I
znów - kiedy byłyśmy tu z Klaudynką, zatrzymałyśmy się w Sorrento. Dojazd do
Positano, może z braku dobrego researchu, wydawał się nam drogi, długi i
bezsensowny na jeden dzień. Ale tym razem nie odpuściłyśmy - i wcale nie było
to skomplikowane!
Jak dojechać Positano? Pojedźcie pociągiem Circumvesuviana do
Sorrento (kilkanaście połączeń dziennie; 3,60 euro w jedną stronę). Tutaj podrzucam Wam aktualny rozkład na 2019 (wystarczy kliknąć TU). Kiedy wysiądziecie w
Sorrento, wyjdźcie z peronu - od razu rzuci Wam się w oczy kolejka ludzi
czekająca na busa. Niech jedno z Was się w niej ustawi, a drugie kupi bilety -
zaraz obok jest taka mała budka. Bilety w dwie strony kosztują 15 euro. A tutaj podrzucam aktualny rozkład busa na 2019 (klikajcie o TUTAJ).
A samo Positano - piękne! Moje serce cały czas
pozostawiam w Riomaggiore, w Cinque Terre - Positano minusuje OGROMNĄ ilością
ludzi. Nie wierzcie też w to, co przeczytanie w Internecie - że nie da się tam
zjeść tanio. Faktycznie, restauracje są drogie, ale jest kilka miejsc, z
których można wziąć wcale niedrogą pizzę, usiąść z nią na plaży i cieszyć się
widokiem. Zdecydowanie warto!
Wracamy jednak do Neapolu - a tam czeka nas parada
na Dzień Matki (co to się wydarzyło to ja nawet nie wiem), Aperol, zachód
słońca nad Wezuwiuszem, i "dziesięciokilometrowy spacer" (według
mojej mamy, naprawdę nie chodziłyśmy tyle - a wypadałoby, żeby spalić tą całą
pizkę). Było super - dobrze, że jeszcze nie byłam na Wezuwiuszu, Jasiek nie był
w Neapolu w ogóle, więc jest pretekst żeby wrócić. Najlepiej naprawdę niedługo!
Autorka
