Hejo, wreszcie wracam po (zbyt) długiej przerwie! Gdzie byłam, kiedy mnie nie było? Na przykład w Łebie, powdychać trochę jodu, pośmiać się z parawanów i zamoczyć stópki w Bałtyku.

       Lecimy biegiem na plażę, która o siódmej jest jeszcze strefą wolną od pstrokatych parawanów. O ósmej sytuacja się zmienia - jesteśmy nawet poproszeni o przesunięcie się troszkę dalej, bo "syn się tam wybudował". Fajnie. Odsuwamy się kilka metrów od brzegu, co by się nie kisić w tłumie, co i tak będzie raczej nieuniknione. O dziesiątej jesteśmy już otoczeni parawanami. Czujemy się trochę jakbyśmy nie byli na plaży, a na placu budowy (szum morza jest passe, teraz nad morzem słychać stukot młotków wbijających parawany). 

     Kiedy wracamy na plażę o trzynastej, nie ma kawałka wolnej przestrzeni na nasz czerwony kocyk - turystyczni Janusze zabudowali całą plażę parawanami, które teraz wielkością przypominają bardziej małe kawalerki niż miejsce do leżenia plackiem. No o co chodzi? 

     Nie wiem jak Wy, ale ja się nad polskim morzem zasadniczo nudzę, a czasem nawet bardziej wkurzam niż odpoczywam. Ok, plaża ładna (szkoda że cała w parawanach), piasek super (szkoda że niektórzy idioci wyrzucają na niego kapsle i szkło), morze nie-takie-aż-fuj... No ale to discopolo, biegające dzieciaki, pan krzyczący "KUKUUURYDZA I POPKOORRRN" i przepychający się tłum, to zdecydowanie nie moje klimaty. Po jednym dniu, mam dosyć polskiej plaży (za rok wrócę na jeden dzień, hehe). Ale i tak mi się podoba! W końcu co sobie pojadłam gofrów, pizzy, zapiekanek, waty cukrowej... No i zrobiłam najbardziej cliche zdjęcia ever. Jestem usatysfakcjonowana.